Ruud Pranger: “Investeren in mensen betaalt zichzelf altijd terug”
Dit keer loop ik naar Kalenbergerpad 1A, naar Ruud — wie kent hem niet? Pranger. Nieuwsgierig ben ik naar zijn verhaal, want zoals hij zelf zegt:
“Ieder heeft zijn eigen verhaal, en het is allemaal even boeiend!” Nou, Ruud, kom maar op.
Wanneer ik zijn huis binnenstap, sta ik in een prachtige, ruime kamer. Alles is met smaak ingericht, met opvallend veel kunst aan de muren. Toch zegt hij dat het “nog niet af” is. Dat belooft wat.
Jeugd in Dokkum
Ruud is geboren in 1964 in Dokkum. Hij groeide daar op in een warm gezin met zijn ouders, een zus en twee broers. Ze waren dus met z’n zessen thuis.
“Er was veel respect voor elkaar,” vertelt hij. “Ik heb een heel fijne jeugd gehad.”
Als derde in de rij kreeg hij iets meer vrijheid dan zijn oudere broers en zus. “Mijn ouders waren inmiddels wel gewend aan kinderen en hun fratsen,” lacht hij. “Ze hadden meer vertrouwen dat het allemaal wel goed zou komen — en dat kwam het ook.”
Van jongs af aan was Ruud al erg nieuwsgierig, iets wat hem nooit meer heeft verlaten. “Ik wilde altijd weten hoe iets eruitzag of werkte,” vertelt hij. Die nieuwsgierigheid leidde soms tot spannende avonturen. “Toen ik een jaar of acht tot tien was, was ik de gangmaker van de groep. We waren met een stel jongens en ik wilde graag weten hoe rijke mensen leefden. Dus sloop ik met dat groepje weleens een groot huis binnen — niet om iets weg te halen, maar gewoon om te kijken. Er was geen kwade opzet. En ach, ik was een Pranger — men wist wel dat wij geen kwaad in de zin hadden.”
Zijn nieuwsgierigheid bracht hem zelfs op het kerkhof. “We gingen daar soms graven. Een luguber idee misschien, maar voor ons puur nieuwsgierigheid. Hoe ziet dat er dan uit? We dachten er verder niet bij na.” Hij glimlacht. “Nieuwsgierig ben ik nog steeds — kinderlijk nieuwsgierig.”
Een speelse kijk op het leven
Ruud is iemand die nadenkt over wat hij zegt. Hij is alert op zijn woorden, omdat hij niemand wil kwetsen. Toch zegt hij graag eerlijk en direct wat hij vindt — vaak met een vleugje humor.
“Met een kwinkslag kun je mensen aan het denken zetten,” zegt hij. “Ik vind het leuk om iemand de andere kant van een mening te laten zien.”
Hij is vooral geïnteresseerd in mensen en hun ontwikkeling, met een bijzondere aandacht voor kinderen. “Kinderen moeten speels en nieuwsgierig zijn. Ontdekken is belangrijk, je moet hun fantasie prikkelen.”
Lachend vertelt hij een voorbeeld: “Een kind kreeg eens een speelgoedgrijpmachine. Ik vond
dat het mooi was als dat kind daarmee aardappelen van het bord zou proberen te pakken — of doperwten! Dat is pas leerzaam. Of de ouders dat ook een goed idee vonden, weet ik niet…”
Opleiding en loopbaan
Na zijn middelbare school volgde Ruud de MBO-V in Leeuwarden en daarna de HBO-V opleiding in Groningen. Tijdens zijn studie liep hij stage op verschillende plaatsen in Friesland — Groningen, Sneek, Drachten en Franeker. “Ik woonde op kamers, daar waar het nodig was. De plaatsen werden geselecteerd op uitgaan mogelijkheden. Een kamer vinden in die tijd was dat een stuk eenvoudiger dan nu.”
Na zijn studie werkte hij bij een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking in Noordwijk. Al snel kreeg hij de kans om privéverpleegkundige te worden bij een vermogende familie in Amsterdam. Hij was toen 24 jaar oud en woonde in een appartement aan de boulevard in Katwijk, met uitzicht op zee. “Geen verkeerde plek,” zegt hij met een brede glimlach.
Hij vervolgde zijn opleiding tot oncologieverpleegkundige en ging werken in het ziekenhuis van Leiden. “De wisselende diensten vond ik op een gegeven moment te zwaar. Ik wilde iets anders.”
Ruud werd vervolgens avond en nachthoofd van een verzorgingshuis en richtte later zelfs een kleinschalige thuiszorgorganisatie op.
Na jaren van praktijkervaring maakte hij de overstap naar Achmea, waar hij nog steeds werkt. “Ik help bedrijven hun ziekteverzuim terug te dringen en mensen naar de juiste hulpinstanties te verwijzen. Mijn nieuwsgierigheid drijft me ook hier: waardoor is het ziekteverzuim zo groot?”
Hij ziet hoe de snelle informatiestroom via internet en AI invloed heeft op mensen. Niets willen missen, overal bij willen horen en geen concessies willen doen. Het gaat helaas niet allemaal samen.
Sinds de coronaperiode werkt Ruud grotendeels online. “Dat werkt efficiënt en effectief. Maar één dag per week ga ik naar kantoor in Leiden, om collega’s te zien en informatie uit te wisselen. Dat fysieke contact blijft belangrijk.”
Liefde, verlies en veerkracht
Ruud was 25 jaar toen hij Rob uit Haarlem leerde kennen. Al snel gingen ze samenwonen in Katwijk, en na twee jaar verhuisden ze naar Leiden. “We kochten daar een huis aan de rand van de stad, op een prachtige plek.”
Ze leefden 25 jaar samen en trouwden in december 2014. Een maand later, in 2015, overleed Rob na een ziekteperiode van driekwart jaar. “Dat was een moeilijke tijd,” vertelt Ruud zacht. “Maar ik werd enorm gesteund door mijn vriendenkring. Dat heeft me erdoorheen geholpen.”
Nog vijf jaar bleef hij in Leiden wonen. Intussen waren vrienden Barbara en Trudy verhuisd naar Kalenberg. Ruud kende hen al dertig jaar via gezamenlijke vrienden. Hij kwam regelmatig langs en genoot van de rust.
“Ik merkte dat ik in Leiden een beetje stil stond. Er gebeurde weinig nieuws in mijn leven. Het was tijd voor verandering. Ik wilde een nieuwe start maken.”
De stap naar Kalenberg
Ruud besloot de stad te verruilen voor het platteland — een stap terug naar zijn bijna Friese roots. Toen een deel van de Oude School in Kalenberg te koop kwam, greep hij zijn kans. In 2020, midden in de coronatijd, kocht hij het pand.
“Na veel verbouwen en aanpassen ben ik nog steeds niet helemaal klaar,” zegt hij. “Maar ik woon hier heerlijk.”
Zijn verhuizing bracht hem ook dichter bij zijn familie. Zijn moeder was inmiddels overleden, en zijn vader woonde nog in het ouderlijk huis. “Dat was prettig, want ik hoefde niet meer zo ver te reizen.” Samen met zijn zus verzorgde Ruud zijn ouders, zijn ene broer deed de technische klussen en de andere de administratie. “Zo had ieder zijn taak.” Hun vader overleed in 2022.
Bij zijn aankomst in Kalenberg bracht Ruud alle buren een grote bos bloemen. “Ik wilde mij meteen voorstellen: ik ben Ruud, en ik woon nu hier”. Eén bos kreeg hij maar niet bezorgd. Dat was bij Paul. Uiteindelijk, op een avond zag hij de vriendin van Paul op de veranda staan en bracht haar de bloemen. Een paar dagen laten maakte hij kennis met Paul en vertelde dat hij de bloemen aan zijn vriendin had gegeven waarop Paul antwoordde: “vriendin? Ik heb geen vriendin, dan was mien moe”.
Twijfel had hij nauwelijks. Alleen dat ene moment in het begin: “Het huis was donker en somber, en ik dacht even: waar ben ik aan begonnen? Toen heb ik met mezelf afgesproken: als ik over twee jaar nog twijfel, ga ik terug. Maar ik dacht ook: niet miepen, schouders eronder, tekening maken en verbouwen. En dat heb ik gedaan en ik heb er geen moment spijt van gehad”.
Leven in het dorp
Ruud is inmiddels goed ingeburgerd in Kalenberg. Hij is bestuurslid van het KGH, speelt al een paar jaar mee met de toneelvereniging en bezoekt zoveel mogelijk vergaderingen en buurtactiviteiten.
Hij geniet van het dorpsleven. “Het voelt als thuiskomen. De mensen zijn hier direct, zonder omhaal. Dat past bij mij.”
Dat hij getrouwd was met een man, is nooit een probleem geweest — niet in Katwijk en ook niet in Kalenberg. “Mensen die er wél moeite mee hebben, krijgen van mij ook alle ruimte. Je hoeft niet hetzelfde te denken om goed met elkaar om te gaan.”
Ruud vindt verbinding belangrijk. “Investeren in mensen betaalt zich altijd terug. Je leert zoveel van elkaar als je echt luistert, zonder te oordelen.”
Hij herinnert zich een tragisch ongeluk in het dorp. “De betrokkenheid en warmte van de mensen daarna — dat was indrukwekkend. Dergelijke momenten laten zien dat we er voor elkaar zijn. Dat maakt dit dorp bijzonder.”
Zaterdagdrukte en zondagsrust
“Zaterdag is mijn favoriete dag,” zegt Ruud. “Dan is er reuring: iedereen klust, doet boodschappen, werkt in de tuin. Dat doet me denken aan vroeger thuis. Aan het eind van de middag keert de rust in — heerlijk.”
Ook de zondagsrust waardeert hij enorm. “Dat is een groot goed hier in Kalenberg. Even niets hoeven, dat past bij deze plek.”
Tot slot
Ruud is iemand die verbindt, luistert en blijft investeren in mensen.
Altijd met een open blik, een gezonde dosis humor en een nuchtere kijk op het leven. Dank je Ruud, Het was een bijzonder en intens gesprek.
En nu is Ruud, zoals altijd, benieuwd naar het volgende verhaal.
Hij geeft de pen aan Grietje Nijmeijer, oud inwoonster van Kalenberg.
De pen