Met pijn in ons hart ….
Wederom stap ik naar ‘diep’ Zuid voor een praatje met Herbert en Ute Loffeld.
Zij zitten al in de startblokken voor ons laatste gesprek, de thee staat klaar. Het huis ziet er wat vreemd uit, hier en daar lege plekken en ingepakte dozen… Ze zijn klaar voor het afscheid van Kalenberg.
Het is 13 juli 2017 als zij, na 34 jaar, met pijn in hun hart afscheid nemen van hun ‘vrienden’ op een voor hen zeer dierbaar plekje op Kalenberg Zuid.
Ons laatste gesprek gaat voornamelijk over hoe het ook alweer begonnen is in Kalenberg.
Herbert is een goed en enthousiast verteller. Ute pakt naar verloop van het gesprek een boek en gaat lekker in de tuin zitten lezen, het verhaal is haar inmiddels wel bekend..
Het begon op een feestje bij een Nederlandse vriendin, Herbert een fervent waterliefhebber, werd door haar gewezen op een mooi gebied in de Kop van Overijssel. Daar moest hij echt eens gaan kijken.
Maar het kwam er steeds maar niet van. Die situatie veranderde toen Herbert zijn ouderlijk huis erfde, er kwamen financiële middelen vrij, toch maar een 2e woning in Nederland? De tip van de vriendin werd opgevolgd en weldra ging er een zoekopdracht naar de makelaar om in de omgeving Ossenzijl en Kalenberg te kijken. Veel huizen bekeken maar het werd niets, zij zagen het niet zo zitten daar in het wetland. Enige tijd later kwam er een polaroid foto van de makelaar van een woning in Kalenberg op zuid van de familie van Felius uit Zutphen. Ook dat leek hen in eerste instantie niets. Op aandringen van de makelaar zijn ze toch gaan kijken en ja het voelde eigenlijk best wel goed, als je ervoor staat is het toch anders, de mooie omgeving speelt een grote rol. Zij zijn toch maar verder in de onderhandeling gegaan.
Nu was de gemeentelijke regel zodanig dat mensen die permanent wilde gaan wonen het recht op eerste koop hadden en daarna de recreanten. Er werd toestemming gevraagd aan de gemeente IJsselham en deze werd verleend en werd het huis gekocht.
Daar zit je dan met een 2e huis met veel achterstallig onderhoud en ben je ook nog woonachtig en werkzaam in Munster.
De eerste winter in Kalenberg vergeten zij nooit! Er was een waterleiding kapot gesprongen en er stond veel water in het huis. Herbert zag al snel in dat het vakantiehuis voor een langere periode een werkhuis zou worden, dat was niet de bedoeling van de aankoop geweest. Het was ook een koud huis, met slechte verwarming. Wat een tegenvaller.
Eigenlijk zag Herbert er al vrij snel geen gat meer in en werd een beetje wanhopig, ‘waar zijn we aan begonnen’ en ‘we gaan het huis weer verkopen’ dat waren de kreten die meerdere malen te horen waren op zuid.
Maar de redding was nabij…. Koos van de Zalm ( buurman en loodgieter) en vrienden uit Munster ontfermden zich over hen en boden hun hulp aan. Gelukkig kwam de boel langzaam op orde en konden zij gaan genieten van hun 2e huis.
Zij waren vooral in de zomer regelmatig in Kalenberg, in de winter iets minder.
Als Herbert terugdenkt aan de aankomst periode in 1983 ziet hij in zijn beeld nog de koeien lopen op een weiland naast de van Diezervaart. Vroeger was de Heuvegracht nog erg smal, er werd een bok dwars op de gracht gelegd om de koeien over te zetten zo vertelde Cornelis Koning aan hen. Herbert weet nog dat het fietspad in de 90e jaren deels een schelpenpad was en deels tegelpad, levensgevaarlijk want de tegels lagen vaak los.
Ook was hij erbij toen de nieuwe school op het Kalenbergerpad werd gebouwd.
Herbert ging naar de Volkshogeschool in Munster om Nederlands te leren, daarna kon hij, zoals hij zelf zegt, zich met Emmerichs plat, beetje Duits en beetje Nederlands goed verstaanbaar maken. Herbert werkte als ambtenaar, afdelingshoofd van de sociale dienst, in Munster en kon alleen de weekenden naar Kalenberg. In 1999 ging hij met pensioen en verbleven zij vaker in Kalenberg, een weekend of een week.
Doordat Ute op dezelfde dag jarig is als Klaas Lok, eigenaar van de buurtwinkel, was het contact snel gelegd, ze hadden iets gemeenschappelijks. Klaas was een verteller en had veel kennis van Kalenberg en omgeving en vertelde hun de geschiedenis en de smeuïge dorpsverhalen.
Al snel werden zij uitgenodigd door Gea en Lammert Koning (overburen) om op hun bruiloft te komen. Daar viel iets te vieren en zo maak je snel je kennissenkring groter. Inburgeren in Kalenberg was geen probleem.
De naaste buurman, laatste huis van Kalenberg zuid, was de vader van Cornelis Koning. Ook daar had hij goed contact mee. Het sociale netwerk werd steeds groter zij genoten van hun mooie plekje in Kalenberg.
Zij hebben met de roeipunter veel rondgevaren, de roeiriemen werden vervangen door een motor en werd de verdere omgeving verkend. Fietsend hebben zij ook veel van de omgeving gezien. Een tv was er niet en is er ook nooit geweest, ’s avonds krant lezen en muziek luisteren, dat was hun ontspanning.
Maar nu 34 jaar later is het weer tijd om naar Munster terug te gaan en afscheid van hun dierbaren hier te nemen.
Omdat zij al op leeftijd zijn (Herbert is 83) en alles daar beter bereikbaar is hebben zij besloten terug te keren. Zij gaan graag naar theater en maken gebruik van het openbaar vervoer. Die voorzieningen voor de oude dag zijn hier nu eenmaal niet voorhanden.
In Kalenberg is hun sociale netwerk groter dan in Munster en het valt hen dan ook zwaar om afscheid te nemen. Ze gaan de mensen hier in Kalenberg missen, de sfeer en de rust.
Hun afscheidsfeest in ’t Lokaal in Kalenberg werd druk bezocht en met een mooie afscheidsrede van Herbert en Ute werd het feest nog even voortgezet.
Op de vraag aan wie hij de pen door wil geven zegt hij ‘aan Dick Franssen, is zo een aardige man, eigenlijk te weinig contact mee gehad.
Herbert en Ute het gaat jullie goed! We zien jullie graag nog eens terug in Kalenberg.
De pen